Jazz

Zaterdag 15 november: Jazzconcert Tribute to Artishock, aanvang 21.00 uur, entree €12-/9,-.

Recensie:

Ode aan “Giants of jazz” in Artishock
Schitterende collectie schellakplaten DJ Play it again Sem

1411Tribute11411Tribute21411Tribute3

De Formule van het concert op 15 november in Artishock onder de titel “Tribute to Artishock” werkte prima! Het had een concert onder auspiciën van de Volksuniversiteit kunnen zijn. Drie muzikanten, gitarist Peter Nieuwerf, tenorsaxofonist Semmy Prinsen en contrabassist Marco van Os, brachten een ode aan de titanen van de jazzmuziek. Dat doen ze door bewonderde composities van bewonderde muzikanten ten gehore te brengen, door 78-toerenplaten te draaien van “the giants of jazz” en door anekdotes te vertellen over die muzikanten met mythische proporties. Een soort drieluik dus! Foto’s van de magische muzikanten werden op een scherm geprojecteerd. Leve de multimedia! Het epos van de jazzmuziek aan de hand van de heldendaden van de helden van weleer. Gitarist Peter Nieuwerf was de verteller en DJ Play it again Sem liet horen wat de waarde is van een schitterende collectie schellakplaten. De avond was veel te kort voor zo’n omvangrijk epos. Lester Young, Coleman Hawkins, Duke Ellington, Billie Holiday, Stan Getz, Charlie Parker, Chet Baker, Sonny Rollins en John Coltrane stonden centraal. Kennelijk is jazz vooral blazen! Prachtig natuurlijk, maar waarom moesten Charles Mingus, Miles Davis, Thelonious Monk en Bill Evans ontbreken? Daardoor had deze canon van de jazz wel iets willekeurigs. Dat mocht overigens de pret niet drukken, want prachtige standards als “Body and Soul”, “You don’t know what love is”, “Doxy” van Sonny Rollins en “Darn that dream”, dat we onder andere kennen van Birth of the Cool van Miles Davis, werden fraai uitgevoerd door het trio. DJ Play it again Sem liet ons genieten van zijn schellakschatkamer. We hoorden Billie Holiday met “What a little moonlight can do”, Charlie Parker met “Embraceable you” en “Darn that dream” van Birth of the Cool met de brallerige zanger Kenny Hagood – wie kent hem niet! – achter de microfoon. Cees Schrama mengde zich nog in het muzikaal debat door een anekdote te vertellen over Astrud Gilberto, die werkelijke niet kon zingen. Niet alleen bewieroking maar ook verguizing dus! Het trio speelde een prachtige uitvoering van “How high the moon”, maar verzuimde te vertellen dat Charlie Parker van deze standard schitterende bebop wist te maken en dat Ella Fitzgerald de bebop van Parker meesterlijk kon scatten.
De formule voor de avond was goed, maar die formule had nog beter benut kunnen worden. Het muzikale verhaal was schitterend, maar een avond met meer educatief commentaar en een gevarieerder aanbod van “epische” muzikanten zou de avond nog mooier hebben gemaakt.
Michiel van Ree

Tribute to Artishock: Standards op eigen wijze.
Een epos van de jazzmuziek

Tribute to Artishock is niet een ode aan een fantastisch jazzpodium, maar eerder een lofzang op de tijd waarin Artishock is ontstaan, een tijd waarin de necrologieën van al die “giants of jazz” nog niet geschreven waren.
1411PeterNieuwerfEen trio, bestaande uit tenorsaxofonist Semmy Prinsen, gitarist Peter Nieuwerf  en contrabassist Marco van Os, probeert met het publiek een “trip down down memory lane” te maken. Voor Peter Niewerf is het jeugdsentiment pur sang, want in die tijd zette hij de eerste schreden op het pad van zijn muzikale ontwikkeling. Nieuwerf speelde onder anderen samen met zangeres Nancy Wilson, Astrud Giberto, met trompetgigant Dizzy Gillespie en met tenorsaxofonist Stan Getz. Er zal niet alleen live muziek gemaakt worden, maar er zullen ook 78-toerenplaten gedraaid worden, een fascinatie die Nieuwerf en Semmy Prinsen met zijn “Play it again, Sem” met elkaar delen. Het is dan onvermijdelijk dat er smakelijke anekdotes zullen worden opgedist over de handel en wandel van al die grote muzikanten. Zo af en toe zullen er foto’s van inspirerende artiesten worden geprojecteerd. Centraal staat dus een fenomenaal muzikaal verhaal, een soort epos van de jazzmuziek. Veel grote namen uit de bebop zullen de revue passeren zoals Stan Getz en Charlie Parker. ”Standards op eigen wijze” zal een huiskamerconcert zijn met een eigenwijze vertolking van tal van juweeltjes uit de jazzmuziek. Wie naar muziek van Peter Nieuwerf zoekt, stuit al snel op een prachtige vertolking van “The dry cleaner from Des Moines”, een compositie van contrabassist Charles Mingus die prachtig wordt uitgevoerd met een contrabas natuurlijk en een geweldige Hermine Deurloo op mondharmonica. Nieuwerf blinkt ook uit in een opname van twee bassisten en twee gitaristen onder wie Anton Goudsmit die “Herendubbel” wordt genoemd. Wie Semmy Prinsen eerder heeft horen spelen, weet dat Parker en Getz in zijn muzikaal dna zitten. Laat hem “Darn that dream” of “Dear Lord”van Coltrane spelen en raak gehypnotiseerd en geïntrigeerd. Deze avond vol nostalgie en magie in een sfeervolle ambiance kunnen wij van harte aanbevelen bij iedere muziekliefhebber.

Bezetting: Peter Nieuwerf - gitaar; Semmy Prinsen - tenorsax en Marco van Os contrabas.